ΑΣΚΗΣΗ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΖΑΧΑΡΑΚΗΣ

ΑΣΚΗΣΗ

Κουβέντες λέμε σοβαρές κάποτε

στον εαυτό μας οι γραφιάδες, όπως:

«να βρω τα λόγια μου…» Χαμένος κόπος

η ώρα τα φέρνει όλα Πιερότε

αλλά δεν γίνεται κι αλλιώς. Τα «λόγια»

ζυγώνεις, το «μου» και γίνονται δόλοι,

στρίβουν, σου παίρνουν και το πορτοφόλι

κι αφήνουν το «βρω» μονάχο στα υπόγεια.

Μάλλον αξιοθρήνητο, με άδεια

τα χέρια κάτω απ’ τη μικρή λάμπα

και να χαζεύει στο χαρτί σημάδια.

Ή πάλι, σε μια ερημιά να βόσκει

το σούρουπο, και λες κι είν’ όλα τζάμπα,

σφυράει καμώνοντας το Μαγιακόφσκι.

Τυχαίνει μια φορά και βρίσκει κάτι,

εκείν’ οι παλιοί έρμαιο το λέγαν

δοξάζοντας τον κλέφτη θεό τον μέγαν

(έχω και ρίμες, δεν είν’ όλ’ απάτη.)

Το πιάνει, τ’ αφήνει, το ξαναπαίρνει

και το βάζει στην τσέπη. Παρηγοριά

μικρή, ότι δεν έλειψ’ η μαστοριά

«τέτοια η ζωή,» απόφαση το παίρνει

και πάει το «βρω» στην ερημιά. Η μέρα

δεν χάθηκε αυτή. Όμως σε λίγο

το βγάζει πάλι και το πετάει πέρα,

στη θάλασσα, δυο τσέπες έχει μόνο

τρύπια η μια (υπονοώ πριν φύγω)

και πιάνει να σφυρίζει σ’ άλλον τόνο.