JULIÁN DEL CASAL
(1863-1893)
ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΟΥ ΕΡΩΤΕΣ
Τα κρύσταλλα αγαπώ, τον μπρούντζο και τις πορσελάνες·
και τα πολύχρωμα βιτρώ μες στα λαμπρά παλάτια·
τους τάπητες τους κεντητούς: στρωμένα μονοπάτια
με λούλουδα χρυσά και με σελήνες βενετσιάνες.
Τις όμορφες επίσης αγαπώ τις καστιγιάνες·
των γεροτροβαδούρων τα παυσίλυπα κομμάτια·
τ’ αραβικά φαριά, που ως αέρινα καλπάζουν άτια·
και τις γερμανικές μπαλλάντες που ’ναι σαν παιάνες.
Μα πιο πολύ αγαπάω εσένα, μάγισσά μου Ρόζα,
που ακούς τους στίχους μου να λεν τραγούδια των καημών σου.
Τα βλέμματά μου θέλουνε να φάνε και να πιούνε
της κόμης σου τη χάρη τη στιλπνή, την αμορόζα,
κι όλη την τρέμουσα πορφύρα των τερπνών χειλιών σου,
στο δε θεσπέσιο μαύρο των ματιών σου να πνιγούνε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου