ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΗ ΜΑΡΙΑ ΟΥΤΣΕΛΛΟ ΝΑ ΠΕΤΑΕΙ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΗ ΜΑΡΙΑ ΟΥΤΣΕΛΛΟ ΝΑ ΠΕΤΑΕΙ Μ’ ΕΝΑ ΔΟΞΑΡΙ

ΑΠ’ ΤΟ ΚΑΠΟΝΤΙΜΟΝΤΕ ΩΣ ΤΟ ΜΠΕΝΕΒΕΝΤΟ

Οι αχτίδες των θαυμάτων της θυμίζουν μήλο

και φτερωτές ανεμομύλων που πετάνε

λιθάρια στον καθρέφτη του νερού κι ας πάνε

σαν φύλλα να φωλιάσουν στων πουλιών τον ζήλο

που αποδημούν για να γευτούν στο τσέλλο ξύλο

μα της σονάτας οι αλλεμάντες κολυμπάνε

βουστροφηδόν στη λήθη κι έτσι τα ζητάνε

σε κήπους που τους θέλει ο θρύλος σ’ έναν στύλο.

Φορβή των ίππων της αγάπης οι αναμνήσεις

σαν σπέρνονται με μέλια ερημιτών και ακρίδες

αυτοφυείς στους πυροβολισμούς της φύσης.

Ναι, οι αχτίδες των θαυμάτων της θυμίζουν σκύλες

και ως κοίλες παρανάλογες φωτοβολίδες

εκρήγνυνται μες στων μηρών της τις αγκύλες.