LUIS CERNUDA
ΜΟΝΟΣ ΘΑ ’ΘΕΛΑ ΝΑ ’ΜΑΙ ΣΤΟΝ ΝΟΤΟ
Μπορεί τ’ αργά μου μάτια να μην ξαναδούν τον Νότο
με τα ελαφρά τοπία που κοιμούνται στον αέρα,
με τα κορμιά στον ίσκιο των κλαριών που είναι σαν άνθη
και φεύγουνε με αλόγων καλπασμό ξεφρενιασμένο.
Μια έρημος που τραγουδά άμα κλαίει είναι ο Νότος,
κι αυτή η φωνή ποτέ δεν ξεψυχά σαν το πουλάκι·
στο δρόμο για τη θάλασσα τους πικροπόνους βγάζει
ανοίγοντας αντίλαλους νωθρούς που επιβιώνουν.
Ποθώ ένα με τον τόσο απόμακρο να γίνω Νότο.
Εκεί η βροχή δεν είναι πια μισανοιγμένο ρόδο,
και η αχλύς χαμογελά – χαμόγελο στον άνεμο άσπρο.
Το φως και το σκοτάδι εκεί ισοδύναμα είναι κάλλη.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου