30 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1988

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ


ΑΝΤΙΟ

Κάποτε μια νύχτα θ’ ανοίξω τα μεγάλα κλειδιά των τραίνων
  για να περάσουν οι παλιές μέρες
οι κλειδούχοι θά ’χουν πεθάνει, στις ράγιες θα φυτρώνουν
  μαργαρίτες απ’ τα παιδικά μας πρωινά
κανείς δεν έμαθε ποτέ πώς έζησα, κουρασμένος από τόσους χειμώνες
τόσα τραίνα που δεν σταμάτησαν πουθενά, τόσα λόγια που δεν
  ειπώθηκαν,
οι σάλπιγγες βράχνιασαν, τις θάψαμε στο χιόνι
πού είμαι; Γιατί δεν παίρνω απάντηση στα γράμματά μου;
Κι αν νικηθήκαμε δεν ήταν απ’ την τύχη ή τις αντιξοότητες, αλλά
  απ’ αυτό το πάθος μας για κάτι πιο μακρινό
κι ο αγέρας που κλείνει απότομα τις πόρτες και μέ4νουμε πάντοτε έξω
όπως απόψε σε τούτο το έρημο τοπίο που παίζω την τυφλόμυγα με
  τους νεκρούς μου φίλους.

Όλα τελειώνουν καποτε. Λοιπόν, αντίο! Τα πιο ωραία ποιήματα
  δεν θα γραφτούν ποτέ…




Από την ποιητική συλλογή «Βιολέτες για μια εποχή» (1985).
Από το βιβλίο: Τάσος Λειβαδίτης, «Ποίηση», τόμος τρίτος, Κέδρος, Αθήνα 1988, σελ. 255.