Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011
ΑΜΕΛΙΑ ΒΙΑΖΙΟΝΙ!
AMELIA BIAGIONI (1916-2000)
LLUVIA
Llueve porque te nombro y estoy triste,
porque ando tu silencio recorriendo,
y porque tanto mi esperanza insiste,
que deshojada en agua voy muriendo.
La lluvia es mi llamado que persiste
y que afuera te aguarda, padeciendo,
mientras por un camino que no existe
como una despedida estás viniendo.
La lluvia, fiel lamido, va a tu encuentro.
La lluvia, perro gris que reconoce
tu balada; la lluvia, mi recuerdo.
Iré a estrechar tu ausencia lluvia adentro,
a recibir tu olvido en largo roce:
Que mi sangre no sepa que te pierdo.
Ετικέτες
ισπανοφωνη ποιηση,
ΣΟΝΕΤΤΟ,
BIAGIONI (AMELIA)
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Υπάρχουν δύο τρόποι να βιώσεις τη Βροχή:
ΑπάντησηΔιαγραφήο παιδικός
κι ο ενήλικος....
σήμερα ντύθηκα φτωχό... τρελό παιδί...
και ψάχνω ΜΙΑ λέξη
να μοιάζει με πετραδάκι
που πέφτει στη λακούβα και πιτσιλάει τη ...ΖΩΗ!!!!
Σε φιλώ....
@ ~reflection~: Χαίρε.
ΑπάντησηΔιαγραφή