Ο ΛΟΓΙΣΜΟΣ ΜΕ ΥΨΩΝΕΙ

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ


ΕΠΑΙΝΩΝΤΑΣ ΤΟ ΛΟΦΟ ΤΟΥ ΣΚΟΠΟΥ

Τις φεγγερές νυχτιές ο λογισμός με υψώνει
(παρά τις μεριμνές μου τις βαριές) και βγαίνου-
με στου Σκοπού το βράχο, στον βουβό κοτρώνι-
νο ναΐσκο, αφιέρωμα στη χάρη της Παρθένου.

Ο πόθος ν’ αγναντεύω, εδώ με περιζώνει,
στη σκιά να κάθουμαι δεντριού πρασινισμένου,
μα ξάφνου ιδού, στα μάτια μου μπροστά, που απλώνει
σεβάσμια ειδή το πνεύμα ενός αναστημένου.

«Ποιος είσαι;», λέγω του. Κι εκειός: «Η εικόνα κρίση
σού βγάνει, μ’ όλα της τα χρώματα τα χθόνια,
σαν τί καλά μποράει να ζωγραφίσει η Φύση!

Εδώ το κάλλος της προσφέρεταί σου το άπαν·
σ’ το λέγω εγώ ο Πλίνιος – και αθετώ τα αιώνια:
τα χείλη μου αλήθεια τέτοιαν δ ε ν ξανάπαν!»





Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.