ΣΗΜΑΙΕΣ

UMBERTO SABA


ΕΠΕΙΤΑ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΠΕΡΙΠΑΤΟ

Μέχρι το λόφο ή την παραλία όταν βγαίνουμε
κι εμείς τα όμορφα βράδια
να περπατήσουμε,
την ένωσή μας βλέπω όλοι
να βρίσκουν πράγμα σωστό.
Σ’ εμάς που η ζωή τόσο αίμα στοιχίζει
και τόσες απρόσμενες χαρές μας δίνει,
τίποτα δεν υπάρχει στην όψη που να προσβάλλει
τον απλό λαό - είμαστε για όλους δυο πολίτες
φιλήσυχοι, που σκέφτονται ένα καλό ποτήρι.
Μόνον στις καρδιές αντηχούν σαλπίσματα,
ξεδιπλώνονται στον άνεμο σημαίες.

Και τις γιορτές, όσο παράξενο
κι αν είναι, ψάχνοντας το ερημικότερο
προάστιο, ποιός θα μας έβλεπε σαν κάτι άλλο
από ένα ζευγάρι που γευματίζει στην ύπαιθρο;
Ένας σύζυγος που ήδη θρηνεί φανερά
τη λευτεριά του και μια ζηλότυπη γυναίκα -
δεν υπάρχει -λέω- κάτι
απ’ τους πολλούς που να μας διακρίνει, φίλη μου,
εμάς που κουβαλάμε στην καρδιά
τα δυο αντίπαλα πεπρωμένα
της τέχνης και της αγάπης.



Μετάφραση: Σωτήρης Παστάκας.