ΘΛΙΨΗ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ

CHARLES BAUDELAIRE


ΘΛΙΨΗ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ

Απόψε σε προσκέφαλα η σελήνη ακουμπισμένη,
ρεμβάζει πιο νωχελικά καθώς μια καλλονή,
που μ’ ένα χέρι ανάλαφρο χαϊδεύει αφηρημένη
τα στρογγυλά τα στήθια της προτού να κοιμηθεί.

Στο ανάκλιντρο το ατλαζωτό και μαλακό σα χιόνι
σβήνοντας, πέφτει σε βαθιές γλυκοθυμιές,
και τη ματιά της πάνω στ’ άσπρα οράματα στηλώνει,
που υψώνονται στον ουρανό καθώς ανθοβολές.

Κι όταν καμιά φορά στη γη πάνω στο λαγγεμό της,
αφίνει κανένα κρυφό δάκρυο να κυλάει,
ο ποιητής που ξαγρυπνά και τη δοξολογάει,

παίρνει στη χούφτα αυτό τ’ ωχρό αργυροδάκρυό της
που τρεμολάμπει ιριδωτά σαν οπαλιού κομμάτι,
και τ’ αποκρύβει στην καρδιά μακριά απ’ του ηλιού το μάτι.



Μετάφραση: Γιώργης Σημηριώτης.
Από το βιβλίο: Μπωνταίρ, «Τα άνθη του κακού», μεταφραστής Γ. Σημηριώτης, έκδοση Χρυσής Δάφνης, Αθήνα (χχ), σελ. 110.


*************


TRISTESSE DE LA LUNE

Ce soir, la lune rêve avec plus de paresse;
Ainsi qu'une beauté, sur de nombreux coussins,
Qui d'une main distraite et légère caresse
Avant de s'endormir le contour de ses seins,

Sur le dos satiné des molles avalanches,
Mourante, elle se livre aux longues pâmoisons,
Et promène ses yeux sur les visions blanches
Qui montent dans l'azur comme des floraisons.

Quand parfois sur ce globe, en sa langueur oisive,
Elle laisse filer une larme furtive,
Un poète pieux, ennemi du sommeil,

Dans le creux de sa main prend cette larme pâle,
Aux reflets irisés comme un fragment d'opale,
Et la met dans son coeur loin des yeux du soleil.