ΤΟ ΣΠΙΤΙ

 

ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΠΑΛΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

 

ΤΟ ΣΠΙΤΙ

 

(στον Γιώργο Κεντρωτή)

 

Του άδειου του σπιτιού η εχθρότητα στον ένοικο:

η σιωπηλή αντίσταση στην αλλότρια, εισβάλλουσα σκευή·

του σανιδιού το τρίξιμο φυλάει τα ενδότερα. Σαν το σκυλί

με δόντια τον τραβά απ’ όνειρο βαθύ, συμβολικό.

 

Καχύποπτα οι τοίχοι τον κοιτούν, σαν το Κακό,

σαν ένα κρίμα αρχέγονο, απαίσιο σαν ουλή

να τον παραμορφώνει· ο Κάιν λες και είναι, μετά το φονικό

του ακριμάτιστου αδερφού στην πατρική αυλή.

 

«Πού είναι το έγκλημα;» Ρωτάει στον καθρέφτη,

κι αυτός, που ψέματα δεν έμαθε, του απαντάει «Κλέφτη!»

Κι αγριεύει η γενειάδα του Προυντόν κι οι περί ιδιοκτησίας

 

διδαχές, του είδους το ασυνείδητο· οι μνήμες αναρχίας.

Μένει ο ένοικος βουβός, του πέφτει το κλειδί

το σπίτι απ’ τ’ αδιέξοδο τοίχους οικοδομεί.