ΠΑΖΑΡΙ

ΦΕΝΙΑ ΑΔΑΜΙΔΗ


ΠΑΖΑΡΙ

Λευκά πουκάμισα ανεμίζουν ακόμη
Σαν φαντάσματα
Πλυμένα από μανάδες που πίστεψαν
Τους γιους τους πως θα ξαναβλέπαν
Το πιθανότερο είναι να μην πρόλαβαν
Να τα ξαναφορέσουν
Και νά ´μειναν για πάντα κρεμασμένα
Μπροστά από τους δωρικούς κίονες
Του Πρόπυλου
Αφού ο βασιλεύς αλλιώς το σκέφτηκε
Το πράγμα να προελάσει
Στα βάθη της Ανατολίας

Στο ένωμα των δύο Αγορών
Εκεί που ο Ρωμαίος πλήρωσε
Την Πύλη να του φτιάξουν
Μ´ αντάλλαγμα την προτομή του από κάτω
Πού νά ´ξερε πως τίποτε από αυτήν
Δεν θά ´μενε και πως στη θέση της κρεμάστηκε μπουγάδα
Γιατί στάζει χρόνια τώρα αίμα αντί νερό;
Γεωγραφικά ο άνεμος που τη φυσάει
Είναι ο Βορέας
Ιστορικά είναι οπωσδήποτε ο Απηλιώτης

Το σφύριγμά του ακούγεται ώς εδώ
Από τη μακρινή την Κύρρο
Στο άκουσμά του στροβιλίζονται
Οι όμορφοι δερβίσηδες
Που ζουν μες το μαρμάρινο ρολόι
Την ώρα την παλιά όταν δείχνει
Κι αρχίζει μες τον μεντρεσέ άλλο τραγούδι
Κι ο Τειρεσίας δεν κρυφοκοιτάζει πια
Της Αθηνάς τα μπράτσα τα λευκά
Κι ας ήταν αυτή κάποτε
Της Πύλης και της Πόλης η αρχηγός
Μα τους ανατολίτικους μαστούς που αχνίζουν
Καθώς το φως από του τρούλου τις φεγγίδες τούς χρυσίζει

Το φως που πάνω στις μαρμάρινες αύλακες
Τον χρόνο ακάματα μετρά
Αυτός ορίζει τις τύχες ανθρώπων και κτιρίων
Τ' αρχαία μέλη εξαρθρώνει
Κι αλλιώς τα συναρμόζει
Κοντά στο «έρρωσο» το “ave” και το “selam”
Καίει καταμεσήμερο καλοκαιριού
Πάνω στα στάρια «Πόσο; Πόσο;»
Το νάρτι κολλημένο στου κίονα την αύλακα
Οι εκκλησιές γινήκανε τζάμια,
Οι μεντρεσέδες φυλακές
Τεκέδες τα ρολόγια
Αλλού ερείπια, αλλού μουσεία
Και μετά ο άνεμος
Πάλι τα ρούχα να φυσά για να στεγνώσουν
-Που δεν στεγνώνουν
Μέσα σ´ αυτή τη περιδίνηση
Του ανέμου και του χρόνου
Μπορείς και σήμερα να δεις
Ανάμεσα στ´ ανοίγματα της Παζαρόπορτας
-Ποιας «Αρχηγέτιδος»-
(Δραχμή, δηνάριο και άσπρο όλα δεκτά)
Κάτι αχνές μορφές να μπαινοβγαίνουν
Και τα λευκά πουκάμισά τους να πουλάνε
Γιατί βαρέθηκαν να τα φορούν βρεγμένα