PIERRE REVERDY
ΚΑΤΙ ΜΕΝΕΙ ΠΑΝΤΑ
Οι σχισμένες κουρτίνες αιωρούνται
Ο άνεμος παίζει μαζί τους ο άνεμος
Τρεχαλάει στο χέρι μπαίνει απ’ το παράθυρο
Και βγαίνει να πά’ να πεθάνει κάπου οπουδήποτε
Ο πένθιμος άνεμος ο δυνατός που τα σηκώνει όλα
Τα λόγια ανέβαιναν πίσω από τον στρόβιλο
Εκείνοι ωστόσο μέναν άφωνοι
Απελπισμένοι εραστές που δεν θα ιδωθούν ποτέ ξανά
Κι αφήναν τις δεήσεις τους να παν
Προς όπου είχε ο καθένας τους τραβήξει
Και ο άνεμος
Ο άνεμος που τους χωρίζει
Τους βοηθάει να τα βρούνε πάλι
Το άδειο σπίτι ολοφύρεται θρηνεί
Τα τζάκια του όλα κλαίνε στους διαδρόμους
Την πλήξη εκείνων που ’φυγαν
Για να μην ιδωθούν ποτέ ξανά
Των άψυχων σπιτιών τα τζάκια
Κλαίνε κάθε βράδυ του χειμώνα
Για όσους φεύγουνε πολύ μακρύτερα
Το βράδυ αργεί να κατεβεί να πέσει
Βαρέθηκαν οι τοίχοι πια να περιμένουν
Και το σπίτι τελικά το παίρνει ο ύπνος
Στη μέση του ανέμου ολόαδειο
Καμμιά φορά στο διάστημα ψηλά τροχάζουν θόρυβοι βημάτων
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου