Η ΙΔΙΑ ΛΕΞΗ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

Η ΙΔΙΑ ΛΕΞΗ

Η λέξη που επανέρχεται , πολλαπλασιασμένη, ενθαρρημένη

    και ίδια,

τρέμοντας, απορώντας απ’ την άγνωστη πάντα σημασία της,

σαν το λεπτότατο νεύρο που διαρκώς σκιρτά και τινάζεται

κάτω απ’ το μάτι την όμορφης γυναίκας, ενώ οι βλεφαρίδες

μακριές κι αγκαθωτές στυλώνονται στο αόρατο για να

    εμποδίσουν

μια κίνηση πιο πέρα. Τότε ακούγεται στην πόρτα του κήπου

η φωνή του νεαρού γαλατά. Τα πάντα γίνονται πάλι φυσικά,

    λυπημένα,

σαν άξαφνα η σκιά τους, που απλωνόταν άνετα στον αέρα,

να μίκρυνε, να πύκνωσε, σκοτεινή, στενεμένη, κολλημένη

στο μετάλλινο τοίχωμα, στο μέσα μέρος του άδειου

    χρηματοκιβωτίου.

                  Αθήνα, 27.IV.72

Από την ποιητική συλλογή: Υπόκωφα (1972).

Από το βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, «Ποιήματα», τ. ΙΑ΄, Κέδρος, Αθήνα 1993, σελ. 29.