ABEL ROBINO
ΣΤΑΛΑ-ΣΤΑΛΑ
Και τώρα είμαι η σταγόνα του νερού,
αιώνες κι αιώνες πέφτω πάνω στο μάρμαρο,
ό,τι λέω έχει ήδη από άλλους λεχθεί,
το επαναλαμβάνω και το επαναλαμβάνω συνέχεια.
Να να τρυπήσω τη μάζα μια μέρας είναι το πεπρωμένο μου
και όχι να είμαι το αποτύπωμα, η τομή, το στίγμα,
λέξεις γνωστές σε όλους και κοινολεκτούμενες,
αλλά αυτό που έχει δραπετεύσει από την πέτρα:
άπειρος, διςσπαρμένος, ανέφικτος.
αιώνες κι αιώνες πέφτω πάνω στο μάρμαρο,
ό,τι λέω έχει ήδη από άλλους λεχθεί,
το επαναλαμβάνω και το επαναλαμβάνω συνέχεια.
Να να τρυπήσω τη μάζα μια μέρας είναι το πεπρωμένο μου
και όχι να είμαι το αποτύπωμα, η τομή, το στίγμα,
λέξεις γνωστές σε όλους και κοινολεκτούμενες,
αλλά αυτό που έχει δραπετεύσει από την πέτρα:
άπειρος, διςσπαρμένος, ανέφικτος.
Η πιο Μεγαλειώδης στιγμή μιας Σταγόνας είναι όταν, συμπυκνωμένη σαν Ποίημα, πέφτει από ύψος στο καρφωμένο μέτωπο των Ανθρώπων.
ΑπάντησηΔιαγραφή