ΠΟΡΝΗΣ ΠΑΡΕΑ

ΠΑΝΑΓΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΠΟΡΝΗΣ ΠΑΡΕΑ

Με πέταξες παλιοζωή

σε μι’ ανοικτή χωματερή

όπως πετάνε

ένα λουλούδι μαραμένο.

Και για να σβήσω τη ντροπή

ενός χαμένου κουρελή

στο πιόμα τό ’ριξα

και χόρτο φημισμένο.

Με ρήμαξες παλιοζωή

όνειρο που ’παψε να ζει

μ’ ένα ποτήρι

πια στο στόμα κολλημένο.

Και το τσιγάρο στο δεξί

να σιγοκαίει την ψυχή

σαν έκτο δάκτυλο

στο χέρι κρεμασμένο.

Με γέλασες παλιοζωή

και με κατάντησες σκληρή

ένα κουρέλι 

μες στο βούρκο πεταμένο.

Και για να κλείσω την πληγή

ενός μαγκίτη μπεσαλή

με ουσίες ψάχνω

αλλαγή στο πεπρωμένο.

Παμπόνηρη παλιοζωή

λένε πως είσαι ωραία.

Μα δεν κατάλαβα ποτέ

το πώς μαζί και το γιατί

μου φέρθηκες ξεδιάντροπα

και πέρασαν τα χρόνια μου

με πόρνης μια παρέα.

Αθήνα 27 / 5 / 13