Ο ΕΞΩΣΤΗΣ ΒΛΕΠΕΙ ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ

FRANCISCO BRINES

[Ο ΕΞΩΣΤΗΣ ΒΛΕΠΕΙ ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ]

Ο εξώστης βλέπει στον κήπο. Οι μάντρες χαμηλές

κι ευχάριστες. Μισόκλειστη η μεγάλη καγκελόπορτα.

Μπαίνει ένας άντρας δίχως φως και περπατάει πάνω

στα κλώνια του γιασεμιού, τρίζουν τα πόδια του,

πουθενά δεν κοιτάζει. Τί Σεπτέμβρης

σκεπάζει τη γη, νάρδοι μεγαλώνουν αργά,

κι ανεβαίνουν τα περιστέρια με τα φτερά

ο αέρας, ο ήλιος κι η θάλασσα στο βάθος αναρρώνει.

Ο αέρας πια δεν καίει. Ποτίζουν αργοκίνητα

τα βήματα που κάνει το νερό, όλες οι άσπρες πικροδάφνες

υποκύπτουν. Παίρνουν ύψος τα έντομα

για να ζήσουν στα φύλλα. Ακουμπάει

η γενειάδα στο στήθος κι εκείνος συνεχίζει

δίχως φως να περπατά. Όλα νεκρά τ’ αφήνει, μαύρα

πτηνά τ’ ουρανού, πεσμένα φύλλα

και κομμένο στον πάγο το νερό κοντοστέκεται.

Ο κήπος είναι πενιχρός και ήδη κατοικεί

η απουσία σα να επρόκειτο

για μια καρδιά, εκεί που ήταν ένας γόνιμος τόπος.

Περνάει την ελάχιστη πόρτα. Απ’ τα χωράφια

φτάνουν ουρλιαχτά και μια ψυχρή σκιά

εισδύει στον εξώστη κι υπάρχει μια πνοή

πανίσχυρη θανάτου. Είναι το σπίτι

που αρχίζει να καταρρέει, έρημο και υγρό.

Μετάφραση: Τάσος Δενέγρης.

Από το βιβλίο: Francisco Brines, «Ποιήματα της παλιάς ζωής», εισαγωγή – μετάφραση Τάσος Δενέγρης, Εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα 2000, σελ. 11 επ.