ΑΡΧΗ- ΜΕΣΗ-ΤΕΛΟΣ

ΝΙΚΟΣ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ

ΑΡΧΗ- ΜΕΣΗ-ΤΕΛΟΣ

Λοχαγέ! Όλες οι κατηγορίες των βασανισμένων ζώων,

υπό μορφήν δαγκωμάτων πάνου απ’ το κρεβάτι, χάσκουν

σαν αιμάτινοι κύκλοι

                Tristan Tzara

Η γιαγιά είναι υδροπλάνο. Εκεί που κολυμπάει, εκεί πετάει.

Η γιαγιά είναι πολύ γριά για να γδυθεί, μένει συνέχεια ντυμένη και ξαπλωμένη. Σου είπε διάφορα παραμύθια σήμερα. Εσύ της λες κάθε μέρα: Για κούκλες σιωπηλές που τις τυφλώνουν οι μπούκλες. Για κούκλες κάθιδρες που ξαφνικά ασπρίζουν και χάνουν τα μαλλιά τους. Η γιαγιά είναι μια χωματερή. Μόνο κάτι γυφτάκια τολμούν να τη σκαλίσουν. Εσύ μπαίνεις για λίγο αμήχανα μέσα, φοράς τα γάντια μιας χρήσης, κοιτάς κυρίως τα ιατρικά απόβλητα... Μετά ξαναβγαίνεις για να ξαναμπείς, μιαν άλλη φορά. Ξαφνικά πετάς το βιβλίο, τότε λες: ''Θα πάω να μείνω μακριά της. Η γιαγιά είναι ένα καναρίνι. Έτσι που κάπου-κάπου τη συμπαθώ, μπορεί και να την πνίξω καμιά μέρα''.

Γιατί εσύ πνίγεις αγκαλιάζοντας –τό ’χεις δει– γιατί αφού δεν είναι άρρωστη τόσο καιρό, πρέπει να βρεθεί ένας λόγος να εξηγεί γιατί να μένει ξαπλωμένη.

Η γιαγιά πλέει στα χαμόγελα της περασμένης μέρας, αδύνατον πια, να πνιγεί.

Που και που έρχεται κάποιος και του μιλάει τόσο λογικά. Είναι χαρούμενη που δεν θα μείνει και σήμερα μόνη.

Είναι ένα γεωτρύπανο του λόγου της.

Ψάχνει να βρει στο βάθος κάποιου κήπου, τον παράδεισό της.