ΤΟΥ ΕΣΟΠΤΡΟΥ ΤΟ ΚΡΥΣΤΑΛΛΟ

ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ


ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΟΡΑΤΙΟ

Στην Ομήρου (ψηλά, μεταξύ Σόλωνος και Σκουφά),
με τους προύνους στις δόξες τους, πάω (κατά τρόπον ανοίκειο
πάω) δολιχοδρομώντας και βάνω να σμίξουν (κρυφά)
την Μαρίνα Τσβετάιεβα, εκεί, με τον Τίτο Πατρίκιο

πλάι. Και η βάναυση μάζα, ως εκ θαύματος, απορροφά
τόνους αίγλης· και κάλλη μετέωρα σκιρτούν· κι επινίκιο
λεν τραγούδι χοροί παιδικοί και καλούν (με φαμφά-
ρες καλούν) στη γιορτή τους Εννέα Λυρικούς ex officio.

Μα είναι κι άλλοι. Είναι Ιππότες εξ απονομής· Πρόκριτοι ΕΙΝΑΙ.
Είν’ η Ορέττα, αβροτέρα των ρόδων, κι ο Γιώργος, δεινός
    και γενναίος,
κι ο Βοζίκης ο Νίκος κι ο Carlo Carosso μαζί· κι έτσι δένει

με του αμάργαρου ξύλου τους σελαγισμούς (που λες: ΓΙΝΕ
και, αυθωρεί, γίνεται) η ασελγής του λωτού στιλβηδών· και
    έτσι και έως
τη συντέλεια το θαύμα κρατάει και του εσόπτρου το
    κρύσταλλο μένει.



Από το βιβλίο: Νίκος Παπαδόπουλος, «In modo misto genuino», ύψιλον / βιβλία, Αθήνα 2005, σελ. 156.