Κυριακή 29 Μαρτίου 2009
ΘΕΣΑΡ ΒΑΓΙΕΧΟ!
CÉSAR VALLEJO
LOS DADOS ETERNOS
Dios mío, estoy llorando el ser que vivo;
me pesa haber tomádote tu pan;
pero este pobre barro pensativo
no es costra fermentada en tu costado:
¡tú no tienes Marías que se van!
Dios mío, si tú hubieras sido hombre,
hoy supieras ser Dios;
pero tú, que estuviste siempre bien,
no sientes nada de tu creación.
¡Y el hombre sí te sufre: el Dios es él!
Hoy que en mis ojos brujos hay candelas,
como en un condenado,
Dios mío, prenderás todas tus velas,
y jugaremos con el viejo dado.
Tal vez ¡oh jugador! al dar la suerte
del universo todo,
surgirán las ojeras de la Muerte,
como dos ases fúnebres de lodo.
Dios míos, y esta noche sorda, obscura,
ya no podrás jugar, porque la Tierra
es un dado roído y ya redondo
a fuerza de rodar a la aventura,
que no puede parar sino en un hueco,
en el hueco de inmensa sepultura.
Ετικέτες
ισπανοφωνη ποιηση,
Vallejo
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Θαυμάσιο ποίημα - κι εξαιρετική επιλογή, ειδικά για μια νύχτα σαν την αποψινή, όπου η εικόνα της Γης φιγουράρει παντού, ζάρι με στρογγυλεμένες άκρες.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Παναγίωτης Πάκος: Χαίρομαι που σου άρεσε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν γινόταν να μη μου αρέσει. Ο Vallejo ήταν ο πρώτος ποιητής που διάβασα (από τύχη, όπως όλα τα πράγματα που μας σημαδεύουν στη ζωή).
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι όποτε βλέπω κάτι δικό του, μια φωτογραφία, ένα ποίημά του, μου 'ρχεται στα χείλη κάτι σαν τη γεύση του πρώτου φιλιού.
@ Παναγίωτης Πάκος: Πολύ ωραία, λοιπόν! Χαίρε!
ΑπάντησηΔιαγραφή