... ΠΟΥ ΤΡΕΦΕΙ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ

ΧΡΗΣΤΟΣ ΒΑΘΗΣ


Η ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΣΥΝΤΕΧΝΙΑ

       Μες στις θαμπές να φανατίζω νύχτες μου
       Τη δύστροπη του κόσμου γεωμετρία

Α

Μία δύο το ποίημα
Τρεις ο ήλιος που σέρνει το δράμα
Μία δύο και τρεις
Δεν σφυρίζω
Μεθυσμένος
Θα δρέψω ακοσμία

Πεθαμένος στη λάσπη
Ζωή
Μια καρφίτσα μυαλού θυσιάζω
Ώσπου φτάνει
Αυτό που δε φτάνεις
Κρύο σύμβολο κόσμου θαμμένου
Μες στη μία
      τις δύο
         τις τρεις
Σκορπισμένα χυμένα λυτά
Ώς κι επτά
Άνθη τρέλας
      Ο νους

Δολοφόνος –


Β

Ότι που τρόμαξα πως έφυγα
Η μέρα θάλλει
Μαύρη

Ιδού
Ξανά παρεκτραπείς
Αντάρτης διαβολοεγώ
Στην κίνηση του χώρου

: αθροίζοντας
αγγίζοντας
τις ρήξεις των σχημάτων


Γ

Ο Ποιών
    που καρφί στο κρεβάτι
    που εκάπνισες βίον μωρίας
    που φουμάρω Διδάσκω & Βρίζω

Μη νομίσει πως φέγγουν τα πρόσωπα
Μη θεωρήσει πως λάμπουν τα κτήνη

Να πιστέψει στον τρόμο του Άλλου –


Δ

Παλινωδείς
Κρυφή φωτιά
      Μπρος πίσω πάλι,
              και ξανά
Μάγια σκιά
      Κορμιά κρουστά,
              κι ανάκατα

Βαθιά
Μες στα φυλώμματα
του νου μου
οπού κοιμάσαι

    (ω, να χαθώ
         καλή φωτιά
    ποια φρεναπάτη
    πιο βαθιά
          όπου με καίω
    Γεννιέμαι)

Εσύ
Το χόρτο του νοός
  Εγώ
Δεν συνετίζω

      Οραματίζο
        μαι
      τυφλά –


Ε

Νύχτα απαστράπτουσα
Το έντομο ιδρώνει στο κρανίο
Στη μεταμόρφωση παρέδωσες
    Ψυχή
Ας σταματήσουν τα σωσίβια ξερονήσια
Άσε στην άκρη τα εχέφρονα πτηνά
Ως διδαχή να κοιμηθείς
    Προφταίνεις
Πριν πήξει στο πηγάδι το νερό
Και σου ταράξει τα πλεούμενα
    Κορμί
Συναυτουργία

–Το θαύμα ο ζόφος ξεκινήσαν αγκαλιά
Ό,τι φωτίζ’ η γέννηση πεθαίνει –
Μπροστά λοιπόν
        ή Συνεχώς
Ν’ αφουγκραστώ το διασωθέν
Ο χρόνος γράφει κύκλους
    και
Πνεύμα    Σπέρμα
στο χαρτί
       μια χαρακιά
λάθος κορμί
   Λοξή την ηθική σου



ΣΤ

Ι
Καθώς ξεπήδησαν τα δυό
Πίδακες που κοσμούν τις ανηφόρες
Η μέρα σώνεται
Τη νύχτα ζητιανεύει
Σκόνες βαρβαρικές
Τυφλώνουν την πνοή μου
Γλώσσα παράξενη αγκαλιά
Στραβά ξεκίνησα
Πηδώ
Άσωτος
Ρίγη προκαλώ
Στο
Ηλίου φαεινότερον
Που χαίνει

ΙΙ
Σπέρνοντας θάνατο κι
έρωτα
μαζί
στα ίδια περιβόλια

Επινοώ

Επινοώ τα γερασμένα –


Ζ

Στιγμές οι Αιώνες
Τρύπες στη νύχτα μυστικές
Τ’ ανθρώπινα
Δεν έχουν ιστορία
Υπάρχω : η Πτώση
Άγγελος-διάβολος
Ποτάμι-παραλήρημα
Αέρας η ψυχή
Φτερούγα κερασφόρα
Στην τόση σκέψη που απορεί
Σέρνοντας την ανάσα μου
Στο σύννεφο κορμί σου
    Και φάγε πνεύμα τους καρπούς
    Φόρεσε τα σημεία –

Αίλουρο φως
  το μυστικό
ή χαίρε ω χαίρε
  το κακό
που τρέφει την ουσία·

              1982




Από το βιβλίο: Χρήστος Βάθης, «Μάγια σκιά», Διάττων, Αθήνα 1987, σελ. 9-19.