ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

WILLIAM SHAKESPEARE


ΣΟΝΕΤΤΟ 60

Σαν κύματα σκαν στου γιαλού τα βοτσαλάκια
του βίου μας οι στιγμές που σπεύδουν προς τη λήξη:
τη θέση παίρνει η μια της άλλης, κι είν’ παιδάκια
που της πρωτιάς το κλέος θεν ναν τα τα τυλίξει.
Η γέννηση, σαν δουν το φως (κι οπού ’ναι-τα ίσα),
στην ωριμότητα έρποντας τα πάει, στεφάνι
της δόξας νά ’βρουν, μα που τα μάχεται με λύσσα
ο Χρόνος – και τα δώρα του άκαρδος ξεκάνει.
Μαραίνει ο Χρόνος τ’ άνθη οπού ’ντυσε τη νιότη·
και ζάρες πά’ στο μέτωπο του κάλλους σκάβει·
από της φύσης τ’ αγαθά τα σπάνια και ό,τι
φελάει με το δρεπάνι του βορά θα λάβει.
  Ελπίζω οι στίχοι μου πως θά ’ν’ στο μέλλον, όμως
  (κι ας μην το θέλει Εκειός), της ομορφιάς σου νόμος.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.


****************************


SONNET 60

Like as the waves make towards the pebbled shore,
So do our minutes hasten to their end;
Each changing place with that which goes before,
In sequent toil all forwards do contend.
Nativity, once in the main of light,
Crawls to maturity, wherewith being crown'd,
Crooked elipses 'gainst his glory fight,
And Time that gave doth now his gift confound.
Time doth transfix the flourish set on youth
And delves the parallels in beauty's brow,
Feeds on the rarities of nature's truth,
And nothing stands but for his scythe to mow:
  And yet to times in hope my verse shall stand,
  Praising thy worth, despite his cruel hand.