TO ΣΠΙΤΙ ΤΩΝ ΤΕΛΩΝΟΦΥΛΑΚΩΝ

 

EUGENIO MONTALE

 

TO ΣΠΙΤΙ ΤΩΝ ΤΕΛΩΝΟΦΥΛΑΚΩΝ

 

Τῶν τελωνοφυλάκων δὲν τὸ θυμᾶσαι τὸ σπίτι

ποὺ αἰωρεῖται στὸ ὕψωμα ἐπάνω ἀπ᾽ τὰ ξερόβραχα:

παντέρημο σὲ καρτεράει νὰ ᾽ρθεῖς ἀπὸ κείνη τότε τὴ νύχτα

ποὺ εἰσέλασε τῶν στοχασμῶν σου τὸ σμῆνος

κι ἀπόμεινε ἐκεῖ μέσα ἀνήσυχο.

 

Χρόνια καὶ χρόνια τώρα μαστιγώνει ὁ Λίβας τὰ τείχη τ᾽ ἀρχαῖα,

πλὴν τὸ γέλιο του δὲν εἶναι πλέον οὔτε στάλα ἱλαρό:

ἡ πυξίδα βολοδέρνει βουρλισμένη,

ἐνῶ οἱ ζαριὲς πιὰ δὲν σοῦ κάθονται.

Δεν τὸ θυμᾶσαι, ὄχι· ἄλλα χρόνια σοῦ γητεύουν

τὴ μνήμη — νῆμα ποὺ ξετυλίγεται.

 

Ἀκόμα κρατάω ἐγὼ τὴ μιάνε του ἄκρη· μὰ ὅλο φεύγει

τὸ σπίτι ἀπὸ κοντά μου, καὶ στὴ στέγη του πάνω

ἡ καπνισμένη ἀνεμοδούρα γυρνάει-γυρνάει πάντα ἀνοικτίρμονη.

Κρατάω μιὰν ἄκρη· μὰ μένεις μόνη

καὶ δὲν σ᾽ ἀκούω ν᾽ ἀνασαίνεις μὲς στὸ σκοτάδι.

 

Ὤ, χάνονται οἱ ὁρίζοντες καὶ φέγγει, ποῦ καὶ ποῦ,

τοῦ πετρελαιοφόρου ἡ λάμπα!

Ποῦ ᾽ναι τὸ πέρασμα; (Ἀβγαταίνει

τὸ ἀντιμάμαλο ξανὰ στὰ φαγωμένα ἀπόκρημνα βράχια...)

Δὲν τὸ θυμᾶσαι τὸ σπίτι

ἐκείνης τότε τῆς νύχτας μου. Ἀλλὰ κι ἐγὼ

οὔτε ποὺ ξέρω πιὰ

ποιός φεύγει, ποιός μένει.

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.