RUBÉN
DARÍO
ΤΟ ΙΔΕΩΔΕΣ
Κι έπειτα πύργος χρυσελεφάντινος, άνθος
απόκρυφο, αστέρι ερωτεύσιμο... επέρασε, και το είδα σαν κάποιος που θά ’βλεπε
μιαν αυγή ν’ απομακρύνεται, να φεύγει γοργοπόδαρη, αμείλικτη.
Ήταν μι’ αρχαία αγαλμάτινη μορφή με ψυχή
που πρόβαλλε από μέσ’ από κάτι μάτια, μάτια αγγελικά, μάτια γεμάτα τρυφερότητα,
σφύζοντα από γαλάζιους ουρανούς, με πλησμονή αινιγμάτων.
Μ’ ένιωσε να τη φιλάω με όλα μου τα βλέμματα,
και με τιμώρησε με το μεγαλείο του κάλλους της: με κοίταξε σαν βασίλισσα και
σαν περιστέρι. Πέρασε, ωστόσο, σαγηνευτική, θριαμβεύουσα, σαν όραμα εκθαμβωτικό.
Κι εγώ, ο φτωχός ζωγράφος της Φύσης και
της Ψυχής, δημιουργός ρυθμών και εναέριων κάστρων, είδα το λαμπρό ένδυμα της
νεράιδας, είδα το αστέρι του διαδήματός της και σχημάτισα την ιδέα πως επρόκειτο
για ποθεινή υπόσχεση όμορφου έρωτα, ωραίου.
Πλην όμως από εκείνη την υπέρτατη και
μοιραία αχτίδα απέμεινε απλώς στο βάθος εμένα του νου μου μια όψη γυναικεία,
ένα γαλάζιο όνειρο.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου