Ο ΠΑΖΟΛΙΝΙ ΔΑΣΚΑΛΟΣ
Το 1947, μαθητής εγώ στην πρώτη Γυμνασίου, μπήκε στην
τάξη ένας νεαρός δάσκαλος των Ιταλικών, φώναξε τα ονόματά μας και μετά μας συστήθηκε:
λεγόταν Πιερ Πάολο Παζολίνι. Δεν μας φάνηκε πλούσιος, αφού κάθε μέρα, είτε με
καλό καιρό είτε με κακοκαιρία, έκανε με το ποδήλατό του 12 χιλιόμετρα σε χωματόδρομο
για να ’ρθει από την Καζάρσα στο Βαλβαζόνε. Τούτο το σεμνό ποδήλατο ήταν ο
πιστός του σύντροφος για τα δύο χρόνια που πέρασε μαζί μας.
Σε αυτά τα δύο χρόνια που περάσαμε μαζί του ήμασταν οι
πιο πλούσιοι και οι πιο τυχεροί μαθητές σε ολόκληρο το αγαπητό μας Φριούλι.
Σιγά-σιγά μας πήρε από το χέρι και μας οδήγησε στην απέραντη στέπα του Άντον
Τσέχοφ, την τόσο γεμάτη μοναξιά και θλίψη. Μας μύησε στον μαγικό κόσμο της
Σικελίας του Τζοβάνι Βέργκα. Μαζί του διασχίσαμε τον Ατλαντικό Ωκεανό για να
σταματήσουμε, συγκινημένοι και σκεφτικοί, στο μικρό κοιμητήριο του Σπουν Ρίβερ,
και έπειτα κατεβήκαμε στον βαθύ Νότο για να νιώσουμε θαλπωρή με τα τραγούδια
των νέγρικων σπιρίτσουαλς. Μας έκανε να αγαπήσουμε τον Τζουζέπε Ουνγκαρέτι, τον
Ουμπέρτο Σάμπα, τον Εουτζένιο Μοντάλε, τον Σάντρο Πένα, τον Βιτσέντζο Καρνταρέλι,
τον Σαλβατόρε Κουαζίμοντο και πολλούς άλλους ποιητές, που την εποχή εκείνη δεν
ήταν νομπελίστες ούτε συμπεριλαμβάνονταν στις ανθολογίες των σχολικών βιβλίων.
Το απόσπασμα είναι από την ιστοσελίδα «PPP - Centro studi Pier Paolo Pasolini Casarsa Della Delizia» και είναι μαρτυρία
κάποιου μαθητή του Παολίνι.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου