ΝΑ ΜΗ Σ᾽ ΑΓΓΙΖΕΙ Η ΝΥΧΤΑ, ΜΗΤΕ Η ΑΥΓΗ...

 

PABLO NERUDA

 

ΝΑ ΜΗ Σ᾽ ΑΓΓΙΖΕΙ Η ΝΥΧΤΑ, ΜΗΤΕ Η ΑΥΓΗ,

ΜΑ ΜΗΤΕ ΚΙ Ο ΑΕΡΑΣ

 

Νὰ μὴ σ᾽ ἀγγίζει ἡ νύχτα, μήτε ἡ αὐγή, μὰ μήτε κι ὁ άέρας,

μονάχα ἡ γῆ, τὸ χῶμα, καὶ ἡ ἀρετὴ τῶν σταφυλιῶν, ναί,

τὰ μῆλα ποὺ ὡριμάζουν στὸ ἄκουσμα νερῶν καθάριων,

καὶ ἡ λάσπη ἢ τὸ ρετσίνι ἀπ᾽ τὸν εὐωδιαστό σου τόπο.

 

Ἀπ᾽ τὸ Κιντσαμαλί, ὅπου καὶ τὰ μάτια σου φτιαχτῆκαν,

μέχρι τὰ πόδια σου, γιὰ ἐμὲ πλασμένα στὴ Φροντέρα,

ἐσὺ εἶσαι ὁ σκοῦρος σβόλος ποὺ πολὺ καλὰ γνωρίζω:

καὶ στὶς λαγόνες σου ξανακουμπάω ἐγὼ ὅλο τὸ στάρι.

 

Ἀραουκάνα μου, μπορεῖ καὶ νὰ μὴν εἶχες νιώσει

πώς, πρὶν σ᾽ ἐρωτευθῶ, εἶχα λησμονήσει τὰ φιλιά σου,

πλὴν ὅμως ἡ καρδιά μου ἐκεῖ τὸ στόμα σου θυμόταν·

 

γεμάτος μὲ βαθιὲς λαβωματιὲς τοὺς δρόμους πῆρα,

κι ἔφτασε κάποτε ἡ στιγμὴ νὰ καταλάβω,

ἀγάπη μου, πὼς σπίτι μου εἶμαι: μὲ φιλιὰ καὶ ἡφαίστεια.

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.