PEDRO GARCÍA CABRERA
ΤΟ ΑΝΟΙΚΤΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ
Με το δικαίωμα της φωνής του ονείρου του αγάλματος
περνάει ένα ποτάμι πουλιά
Το ποτάμι είναι κορίτσι και το πουλί κλειδί.
Και το κλειδί χωράφι με στάρια
που τ’ ανοίγει έν’ αργό σαλιγκάρι εκατό ημερών.
Αυτό παναπεί ότι οι λόφοι των τσακισμένων ανδρών
είναι από χαρτόνι, ξύλο και καρύδια πράσινα.
Αλλά μην τ’ αγγίζετε τούτο τώρα το μαράζι: είναι όλα έτσι από την Κυριακή
οπού φτιάχτηκαν φωλιές για να εκκολάπτονται αύριο οι μοιχαλίδες πέτρες.
Είναι εκείνου του ψαριού που κοιτάζει με το μάτι της θάλασσας να δει
κατά πόσον είναι ο μεν πόλεμος η τρυφερότητα που συντηρείται από τ’ άδεια κρεβάτια
η δε ειρήνη εκείνο το αίμα με το οποίο πιτσιλίζουν τα πόδια τις αλυσίδες τους.
Να πηγαίνουμε τώρα. Μην τρυπανίζεις τον ίσκιο που είχα πριν από τέσσερα χρόνια,
και μου πονούν τα δάχτυλα απ’ την πείνα, η καρδιά μου θλίβεται απ’ τις βροχές.
Είναι καλύτερα να κοιμάσαι, να συνεχίζεις το περπάτημα.
Θα σε περιμένω μέχρι τις τίγρεις, στην όχθη της λίμνης, έπειτα απ’ τον τρύγο –
ξαπλωμένοι εργάτες στα χωράφια
και οι ώμοι κάποιου ν’ ακουμπάνε στις έρημες υποσχέσεις δίχως ούτε στάλα νερό.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου