LEOPOLDO MARÍA PANERO
Η ΧΙΟΝΑΤΗ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΑ ΤΟΥΣ ΕΦΤΑ ΝΑΝΟΥΣ
Υπόσχομαι να σας γράφω, μαντήλια που χάνονται στον ορίζοντα, γέλια που χλομιάζουν, όψεις που πέφτουν εντελώς αβαρείς πάνω στο βρεγμένο γρασίδι, εκεί όπου οι αράχνες πλέκουν τώρα τους γαλάζιους τους ιστούς. Στο σπίτι μες στο δάσος, τη νύχτα, τρίζουν τα παλιοσάνιδα, ο αέρας τραντάζει ξεφλουδισμένα παντζούρια και ξεφτισμένες κουρτίνες, μόνο το φεγγάρι μπαίνει από τις γρίλιες. Οι σιωπηλοί καθρέφτες, τώρα, πόσο γκροτέσκοι είναι, οι δηλητηριασμένες χτένες, τα μήλα, οι κατάρες, τί μυρωδιά κλεισούρας, τώρα, πόσο γκροτέσκα είναι όλα. Θα μου λείψετε, ποτέ δεν θα σας ξεχάσω, ποτέ. Μαντήλια χαμένα στον ορίζοντα. Από μακριά ακούγονται ξερά χτυπήματα, το ένα μετά το άλλο τα δέντρα σωριάζονται κάτω. Ο κερασόκηπος πωλείται.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου