PEDRO GARCÍA CABRERA
ΣΙΩΠΕΣ ΠΙΣΩΠΛΑΤΑ
Ρίχνω το επιδόρπιο βλέμμα
—παραιτήσεων ωοθήκη,
σκάφανδρο για όσες λησμονιές—
στο κελί όπου ήμουν κρατούμενος
πριν βγω έξω ν’ ανασάνω πάλι ελεύθερος.
Οι τοίχοι όμως δεν μένουν εκεί μέσα.
Των ματιών τους οι μαύρες σακούλες άλογα ορφανά
θα πηγαίνουν πάντα μαζί μου
και θα μεστώνουν σιωπές.
Ήταν οι σύντροφοί μου,
μετερίζια τυφώνων,
και τους έδωσα κομμάτια του εαυτού μου
για να μην ραγίσουν ούτε να παραδώσουν
τη στέγη μου την όλο καταπνιγμένες σκέψεις.
Ω οι τοίχοι, τα τείχη!
Μετά βίας περπατούν, πλην όμως σηκώθηκαν κιόλας.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου