ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ

 

ENRIQUE MOLINA

 

ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ

 

Από λάμπα σε λάμπα, από ημέρα σε θάνατο, με προσευχές ριζών που ξεκολλάνε, διαμοιράζεται η φωτιά των προσώπων σε πεινασμένους τόπους που ουρλιάζουν, σε χείλη που παροτρύνονται από ονόματα ειδώλων, κατοικιών, φερέτρων, ξενοδοχείων του ήλιου και δη σαν θαλάσσιος βραχίονας απλωμένος προς τη μεριά των δεισιδαιμονιών και της λήθης.

 

Τα πρόσωπα, που σε οδηγούν μακρύτερα απ’ οποιονδήποτε δρόμο, καίγονται ανάμεσα στις ταπισερί, οριοθετούν τις άκρες του κόσμου.

 

Πρόσωπα στραμμένα προς τη γη σαν νεκρός, προς τη νύχτα σαν φανοστάτης, προς την ψυχή σαν γαλαξίας πάθους, ποικίλων χηρειών, ξινών ειδυλλίων, κλιμάτων, χωρισμών.

 

Πρόσωπα σαρωμένα από τον άνεμο, τα ξόρκια των οποίων όμως επανακάμπτουν σαν ζώδιο από παλλόμενα λιθάρια, και του οποίου η στυγνή τρυφερότητα τσουλάει μια φοβέρα τοπίων, έναν κυματισμό σεντονιών και αναθυμιάσεων, φωνές συνυφασμένες με τη γεωγραφία και την ιεροσυλία, ερέβη της καρδιάς των νεκρών, εκφράσεις συνουσιών, παθιασμένες χαραυγές, βροχερά στόματα που μεγαλύνουν τον παλιόκαιρο, χαμόγελα μισοϊδωμένα σαν αιφνίδια χόβολη επάνω στης στιγμής τη ζωντανή παλάμη.

 

Φατρίες ναυαγίων στην αξιολάτρευτη κόλαση των επιφανειών του εδάφους, ανάμεσα στις ξαφνικές εμπνεύσεις τόπων που αποφεύγονται με τις σπερματικές συλλαβές, ανάμεσα στο κλίμα των μεταναστευτικών τους ανθέων, σε διάφορα άστρα, και στα περιπλανώμενα θεμέλιά τους που τα λειώνουν τα δάκρυα.

 

Πρόσωπα δρακουλίσια στη μυρωδιά του αίματός μου.

 

Πρόσωπα αφρώδη κόντρα στη λάμα του Θεού, ενός θεού με καύκαλο χελώνας από πυρόλιθο, ω πρόσωπα όμορφα και δίχως κανέναν άλλο κριτή εκτός απ’ τις χειρονομίες τους τις βαμμένες με τα λάδια της γης, τα μοναδικά μας τρόπαια στην ατέρμονη κατάρρευση των εγκωμίων, ανάμεσα στου βίου μας τις μεθυστικές ματαιώσεις.

 

Τώρα να! λάμπουν στη σάρκα τους κάτω από την αυγή της κόμης τους, τώρα γυμνώνουν τα αιώνια χαρακτηριστικά τους ανάμεσα στης συγκομιδής τους ατμώδεις θησαυρούς, στ’ ατμηρά λογάρια τους.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.