ΠΟΙΗΜΑ

IRMA CRISTINA SATHICQ

[ΠΟΙΗΜΑ]

I

Αγρυπνία

Μυστικών αφθονία

Δρόμος ατελείωτος

Χείλος της άπληστης νύχτας

Εικόνες καταδίδουν το περίβλημα

   των οστών

     τατουάζ της ψυχής

Μεταξύ ορίζοντος και κενού

Άβυσσος βλέπει να πηδούν προβατίνες

            Σκιώδεις άβυσσος γυμνή

            από μνήμες

        όταν η εξάντληση

          δεν αφήνει ν’ ανοίξει ο φράχτης

            της ανησυχίας που μας κατέχει

II

Σιωπηλή εγώ σε αναζητώ

                        σε τραγούδια

                          σε ώρες μοναξιάς

                                     και ποθώ να σε χαϊδέψω

                                       όμως

                                         έρχεται

                                                    ένα ψιθύρισμα πλημμύρας

                                                                        και με αποκοιμίζει

III

Ξεφορτώνεσαι

τον Γαλαξία στην Κιβωτό του Νώε

                        Διασώζεις όντα με προφητεία

                                    τυλιγμένη σε πορτοκαλάνθια

                        Χωρίς να με παίρνεις μακριά από τη γη

αγκάλιασέ με στον ουρανό των ανθρώπων

και κάνε νά είναι τα οστά μου

                                    τροφή της συνέχειας

IV

Μερικές φορές

            Ανησυχεί

Τυλίγει αναμνήσεις

                        Όνειρα

                         Κάμπτει ορίζοντες

                                                Σιωπά

Κατόπιν

            δραπετεύει μεταξύ

                        κομπασμών και κενών

Επανέρχεται

            ψάχνει νά βρει γλώσσα

                                    Και επιβιώνει

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.