ΣΤΟΝ ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΖΑΧΑΡΑΚΗΣ

ΣΤΟΝ  ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ

Κουρεμένος προσεκτικά, του συρμού

και τα γένια, έπαιζ’ ένας νέος

κάτι στο τηλέφωνό του. Άλλος νέος,

χωρίς γένια, ψηλός και αθλητικός,

πλούσιες μπούκλες τα κατσαρά μαλλιά

μισόκρυβαν το πρόσωπό του. Απορροφημένος

μ’ ένα βιβλίο λογοτεχνίας. Κυρία δίπλα μου

διάβασε την Κυριλλική προσευχή της

στο τυπωμένο χαρτάκι, επενδυμένο

με διάφανο πλαστικό. Τα ελληνικά της

στο τηλέφωνο άψογα. Πιο πέρα

εργάτης Αλβανός, υπομονή ανάμικτη

με αντρικό παράπονο, η γη στα μάτια του.

Προσπαθεί να μην κοιτάξει κανέναν.

Κοπέλες ανυπόμονες να φτάσουν.

Κι άλλοι μετανάστες, ένας πατέρας

με το κοριτσάκι του, ορισμένοι γεροντότεροι.

Νεαρό το βαγόνι στις εφτάμιση το βράδυ.

Κάποιος σημειώνει σ’ ένα χαρτί.

Ο κύριος Ιωάννου θα υπεραγαπούσε την Αθήνα

της λεγόμενης κρίσης. Το θέμα είναι εγώ τι κάνω.