ΗΧΟΣ ΡΥΑΚΙΟΥ ΠΟΥ ΓΑΡΓΑΡΟΚΥΛΑΕΙ

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ

ΣΟΝΕΤΤΟ ΔΕΚΑΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ

Ήχος ρυακιού που γαργαροκυλάει  
από λόφους με παχιό χώμα αφράτο
του γρασιδιού… το αεράκι που μιλάει
με το κλαδί το μόλις τώρα –νά ’το! –

πρωινό…. η γαλήνη που απλώνεται πλάι
μετά τη μπόρα γαλανή…. και, κάτω,
κρύφιο στρουθίο που λέει και προμηνάει
την αυγή καθαρότατη, δροσάτο

το αστέρι… μα και ό,τι φθαρτό άλλο τύχει
στην ανθρώπινη κράση, οπού βαρύνει
πλέα…, δε συγκρίνονται της φωνής σου οι ήχοι,

τι ως έστερξε και να γρικήσω ακόμα,
απώλεσε η ψυχή μου πάσα ειρήνη
και η καρδιά μου –κεράκι– έγινε λυώμα.

Από το βιβλίο: Διονύσις Σολωμός, «Ρίμες εξ απροόπτου / Rime improvvisate», μετάφραση Γιώργος Κεντρωτής & Νίκος Παπαδόπουλος, Εκδόσεις  Ύψιλον, Αθήνα 2004.