ΤΟ ΤΡΑΥΛΙΣΜΑ ΤΗΣ ΘΥΡΑΣ 13

ΞΑΝΘΟΣ ΜΑΪΝΤΑΣ

ΤΟ ΤΡΑΥΛΙΣΜΑ ΤΗΣ ΘΥΡΑΣ 13

       Στον Σταύρο Μάνεση

Αίφνης υψώθηκες σαν πρώτος του χορού

τα χέρια σηκωμένα, γυμνό το στήθος

την ώρα που άρχισε ο θίασος στη σκηνή

– κοφτές μπαλιές και καλοζυγισμένες

στο κέντρο του γηπέδου.

Απόγευμα της Κυριακής,

αν κι όλα μοιάζανε χαμένα

με το δικό σου τον επίμονο ρυθμό

σπρώχνεις τις λίγες φάσεις του αγώνα

– στημένες πάλι τεχνικές,

Στημένες κι άψυχες οι εμφανίσεις–

μ’ ένα τραγούδι σου ο χορός

ζωή και ήττα σμίγει.

Είσαι το πιο σκληρό ναρκωτικό,

είσαι η μαστούρα που δε λέει να μ’ αφήσει.

Οι στίχοι τραύλισμα ερωτικό

σε άτυπο εμφύλιο δίχως μίσος.

Μόνος σου πλέον

–απρόσμενα η ομάδα χάνει–

να ξεστομίζεις

–τί πάθος σ’ είχε κυριεύσει–

τα πιο κρυφά σπαράγματά σου

– λόγια σπασμένα της ψυχής.

Σ’ όλα τα γήπεδα σ’ ακολουθώ

και παρακάτω

μόνο εσένα έχω για θεό

ή κάτι σαν

να σου φωνάζω πόσο μ’ έχεις αρρωστήσει.

Και είναι κρίμα

γιατί ίσως δεν θα υπάρξει ο Αλεξανδρινός

που θα υμνήσει την ομορφιά,

το γυμνό σου σώμα μέσα στη βοή της κερκίδας

και θ’ αναζητήσει τα λιγοστά απομεινάρια

των στίχων σου

γράφοντας στο ποίημα

πως και εσύ στην εποχή σου

είχες «μεγάλως αγαπηθεί».

Από το βιβλίο: Ξάνθος Μαϊντάς, «Οι δρόμοι της Φαϋττού», Πλανόδιον, Αθήνα 2009, σελ. 40-41.