ΤΟ ΦΩΣ ΔΕΝ ΣΒΕΙ, ΔΕΝ ΞΕΨΥΧΑΕΙ

FRANCISCO DE QUEVEDO


ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ ΤΗΣ ΛΙΣΗΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΟΙΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΝΗΘΗ

Χρυσοί και τέλειοι βόστρυχοι, και ανάκατοι όσο πάει,
που ο Μίδας κάποτε –είναι βέβαιο– τους είχε πιάσει·
αστέρες μαύροι απά’ στο χιόνι ανάψαν με μιά βράση
ολόφωτη, άσωστη – το φως δεν σβει, δεν ξεψυχάει·

τα ρόδα της πριν τον Απρίλη σκαν... πριν απ’ τον Μάη...
και ξέρουν στου καιρού ν’ αμύνονται τη δόλια δράση·
απ’ τις γαρυφαλλιές το κόκκινο έχει πιά αποδράσει,
κι ανθίζουν ροδαυγές πυρές, Εκείνη σαν γελάει.

Του εργώδους κι έμψυχου ουρανού τους σφριγηλούς πλανήτες,
που η Λίση ανέκαθεν να γίνει ηγέτις τους σχεδιάζει,
με μιάν ελευθερία δυναστική θα τους φορτώσει.

Ως σφαίρα λογική θ’ αστροβολάει στης γης τις κοίτες:
η Αγάπη θε να διοικεί εκεί όπου Α υ τ ή κοιτάζει,
κι η Αγάπη θα ζει όπου Ε κ ε ί ν η θέλει να σκοτώσει.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.