ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΕΝΟΣ ΦΙΛΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ

NÉSTOR MORRIS


ΠΛΑΘΟΝΤΑΣ ΣΕ ΣΤΟ ΝΟΥ ΜΟΥ

Σε φαντάζομαι να ακροπατείς
το διάδημα από αφρούς
με τα μάτια γερμένα
σε ένα σημείο δίχως όνομα
καθώς η θάλασσα μουρμουρίζει
τις γνώριμες φωνές
και η ψυχή σου αναφλέγεται
από αλάτια και νοσταλγίες.

Να υφαίνεις σε φαντάζομαι
με τα όνειρά σου υφαντό,
για να γεμίσεις τις ώρες
που κατάφεραν να σε πληγώσουν
και ταυτόχρονα να βαδίζεις
σκορπώντας χαμόγελα
κι οι γλάροι να τα πηγαίνουν
όπου εκείνοι ξέρουν.



ΑΓΝΑΝΤΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

Ευτυχείς όσοι μπορούν
στη θάλασσα αντικριστά να κάθονται
κάτω από το φεγγάρι
για να χαίρονται την όψη του ασημιού
που ταλαντεύει στα κύματα ανάμεσα
τη μυσταγωγία του

και να αφήνουν τα όνειρα
κύμα κι αυτά να γίνονται
να ταξιδεύουν ώς τα πέρατα των αναμνήσεων
και να αγκαλιάζουν εκείνο
που να ξεπηδήσει προσπάθησε
σε μιαν έρημο απάνω.



Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη.


***************************


TE IMAGINO

Te imagino bordeando
la diadema de espumas
con los ojos posados
en un punto sin nombre
mientras murmura el mar
las voces que conoces
y el alma se te inflama
de sales y nostalgias.

Te imagino tejiendo
un tapiz con tus sueños
para cubrir las horas
que supieron dañarte
y al mismo tiempo andar
librando una sonrisa
para que las gaviotas
la lleven donde saben.



MIRAR EL MAR

Dichosos quienes pueden
sentarse frente al mar
bajo la luna
a contemplar el brillo
que mece entre las olas
su misterio

y dejar que los sueños
se hagan ola también
y viajen al confín de los recuerdos
para abrazar aquello
que pretendió brotar
sobre un desierto.