ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ

ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ


ΜΑΡΣΙΝΕΛ

τώρα τα περιστέρια είναι κοιμισμένα

κι’ ο ουραγάν μαίνεται
το τρελλό αναμάλλιασμα των δέντρων
ακολουθεί την ύποπτη σιωπή
μακρυά ηχούνε βροντές θόρυβοι κανόνια
κι’ εδώ η βροχή
ραβδίζει τα πάντα
οι φυλλωσιές ουρλιάζουν
τα δέντρα ορθώνονται να φύγουν
και μέσ’ στον αγριεμένο βάτο π’ άνοιξε
ίδια ξεστηθιασμένη γριά
η απότομη λάμψη της αστραπής
αποκαλύπτει
τους δυο σάπιους κορμούς δέντρων
που κοίτονται στη λάσπη
–των δυο εραστών τα κορμιά–
με τα γυμνά κλαριά σα χέρια
να κουνούν
; φάσκελα
ή κραυγές
«μάθε να ζης!»;

στ’ απάγκιο
να το ψωμί πλάι η γαβάθα π’ αχνίζει
να το μαχαίρι
πάρε το μαχαίρι να κόψης ψωμί
παρ’ το μαχαίρι
παρ’ το μαχαίρι σου λέω εργάτη:
απόψε
να προσέξης απόψε:
τούτη η νύχτα δεν είν’ όμοια με τις άλλες !

Marcinelle, 1956



Από τη συλλογή «Εν ανθηρώ Έλληνι λόγω», 1957.