FRANCESCO PETRARCA
[ΤΟ ΠΟΝΕΜΕΝΟ ΒΛΕΜΜΑ ΜΟΥ, ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΕΓΩ ΓΥΡΙΣΩ]
Το πονεμένο βλέμμα μου, όπου κι αν εγώ γυρίσω,
απ’ τις μανίες των ερώτων για να ξαποστάσει,
τυ Μπελλαντόννα βρίσκω (την εικόνα πού ’χα χάσει),
χλωρό τον πόθο μου και ακήρατο να συντηρήσω.
Μ’ έναν λεπταίσθητο χαριτωμένο πόνο πίσω
απ’ τον βαθύ τον οίκτο τής ευγένειας θα φτάσει η
ανάσα της ακοή και όραση να ξεπεράσει:
ινδάλματα είν’ οι λέξεις της – με τρέφουν για να ζήσω.
Μού παραστέκονταν η Αλήθεια και ο Έρως, όταν
στον κόσμο τ’ απαράμιλλά της έδειξα τα κάλλη,
κι ούτ’ ένας πάνω στην υφήλιο δεν τα εφανταζόταν.
Ποτέ κανείς δεν είχε πιο μπροστά σε στίχους βάλει
λόγια γλυκύτερα. Το δάκρυ μόνο του σού ερχόταν
από τα μάτια που ’χε Ε κ ε ί ν η μόνο, και όχι άλλη.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου