ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΗ ΓΛΥΚΙΑ

FRANCESCO PETRARCA


[Ω ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΨΥΧΗ ΠΟΥ ΧΑΡΗ ΖΕΟΥΣΑ ΣΕ ΖΩΝΕΙ]

  Ω ευγενική ψυχή που χάρη ζέουσα σε ζώνει
κοσμώντας σε, κι εγώ γεμίζω ρίμες τόσα φύλλα·
μα και ω οίκε της αγνείας που τιμίως πάντοτε εμίλα,
της αρετής ω πύργε που άγριος βράχος σε σηκώνει·
  ω φλόγα· ω ρόδα μου άλικα απά’ στο λευκό σεντόνι
του ζωντανού χιονιού που καταργεί μου τη μαυρίλα·
χαρά, ω, όπου τα φτερά μου στρέφω, και μ’ ανατριχίλα
την όψη σου θωρώ το φως του ήλιου ν’ αμαυρώνει!
  Οι στίχοι μου αν μπορούσανε στον κόσμο ν’ ακουστούνε,
με τ’ όνομά σου η Θούλη, η Βακτριανή θά ’χαν γεμίσει...
ο Νείλος, ο Όλυμπος, ο Άτλας... και όπου αλλού μ’ αρέσει.
  Μα αφού η φωνή μου σ’ όλη δεν μπορεί τη γη να ηχήσει,
μου φτάνει εμέ στη χώρα τη γλυκιά να την ακούνε,
που τήνε κόβουνε στα δυό τ’ Απέννινα, στη μέση.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.