ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΑΛΙΩΤΗΣ
15 [ΠΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ]
Πώς και να υπάρχεις έξω από τις λέξεις
και μέσα τους και πάλι να σε βρίσκω
είναι δικό σου πια αυτό το ρίσκο
που θες να κατοικείς για να διαλέξεις.
Μαζί με το φεγγάρι που ανεβαίνει
πυκνώνοντας γύρω απ’ το μίσος πλήθη
μια στιγμή πριν το βούλιαγμα στη λήθη
και μόνο τ’ όνομά σου τα τρελαίνει.
Μ’ αυτό το μίσος φτιάχνω ένα στεφάνι
λουλούδια λέξεις πάνω στα μαλλιά σου
κι όλα τα τέρατα φεύγουν μακριά σου
καθώς το ποίημα ορατή σε κάνει.
Κάνε ένα νεύμα λύπης στους χαμένους
κι ένα χαράς προς τους ερωτευμένους.
Από το βιβλίο: Βασίλης Λαλιώτης, «Η μνηστή της Κορίνθου», Ενδυμίων, Αθήνα 2008, σελ. 21.
Μού ΄φερε στο νου τον Στραβίνσκι: Οι σύγχρονοι μουσικολόγοι, έλεγε, μετρούν τα πάντα στο μέτρο του μοντερνισμού, δηλαδή στο μέτρο του τίποτε. Πετούν στον κάλαθο του "ακαδημα΄ι΄σμού" οτιδήποτε δεν συμφωνεί με τις ιδιοτροπίες που, στα μάτια τους, αποτελούν το άκρον άωτον του μοντερνισμού --οτιδήποτε δ ε ν φαίνεται παράφωνο και σκοτεινό.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Ανώνυμος: Ομολογώ ότι δεν πολυέπιασα το σχόλιό σας. Μου ξεφεύγει λίγο αυτό που θέλετε να πείτε... Βέβαια η αδυναμία είναι αποκλειστικά δική μου, σας ευχαριστώ πολύ και σας καλημερίζω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑποκλειστικά δικό μου το λάθος--μην απολογείσθε. Έγραψα με πολύ έμμεσο τρόπο. Θέλω να πω ότι όποιος αρνείται να δανιστεί τις ακαδημα'ι'κές φόρμες, όταν τις έχει ανάγκη, προδίδει την αδυναμία του. Όχι ο ποιητής του "Δύο νεύματα". Με άλλα λόγια, το ποίημα μου αρέσει. Εγώ ευχαριστώ.
ΑπάντησηΔιαγραφή