FRANCESCO PETRARCA
[ΤΟΣΟ Ο ΕΡΩΤΑΣ, Η ΜΟΙΡΑ Ή ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ]
Τόσο ο Έρωτας, η Μοίρα ή το μυαλό μου, που ό,τι
δει ευθύς το διώχνει και στο παρελθόν γυρνάει όλο,
με θλίβουν… τόσο με πονούν, που αμέσως δόλο
νιώθω, αν βγει κάποιος άλλος έξω απ’ τα εδώ σκότη
απέναντι στο φως. Μου τρώει ο Έρως το συκώτι·
η Μοίρα αρπάει μου την παραμυθία· απ’ το θόλο
του θολωμένου νου χιμάνε δάκρυα – αφρολο-
γουν κόποι, βάσανα, μαρτύρια… Οι μέρες ότι
θα ρθούν ξανά οι καλές δεν προσδοκάω· κι αγνάντι
σου, ε δ ώ, βίο αβίωτο θα ζω, καθώς με δέσαν
να ταλανίζομαι η χαρά, ο καημός και η απάτη.
Η ελπίδα, αχ, είναι από γυαλί (όχι από διαμάντι!),
και πάντα μού ξεφεύγει από τα χέρια μέσα
γελώντας με το γυάλος της καρδιά και μάτι.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Άλλο σερ, άλλο Χμερ!
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Ανώνυμος: Το λένε και για τους Τουπαμάρος και για τον μπαξέ της Μάρως! Δεν βαριέστε, αγαπητέ! Ου μπλέξεις, αυτή είναι η ουσία. Σας χαιρετώ.
ΑπάντησηΔιαγραφή...Ή "Άλλο Πέπυ, άλλο πρέπει!" (Τα 'χε πει όλα η Πέπυ του Ερωτοδικείου, αλλά πού μυαλό τότε!Τώρα ο ένας θέλει επανίδρυση του κράτους, ο άλλος του σοσιαλισμού!... Ας φροντίζαμε!)
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Ανώνυμος: Γι᾽ αυτό δεν υπάρχει ούτε... λέπι!
ΑπάντησηΔιαγραφή