ΜΟΡΦΕΣ ΠΙΚΡΕΣ ΤΟΥ ΕΓΚΩΜΙΟΥ

LUIS CERNUDA (1902-1963)


ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑ

Τώρα όλα εκείνα τα πλάσματα τα γκρίζα
Που τη δίψα τους μοίρα του έρωτα τη νύχτα τη χορταίνει
Το συζυγικό υγρό, στο άκουσμα των στίχων σου,
Απ' την αλήθεια που εξάγουν θα μπορούσαν να γελάσουν.


Πόσο ο διανοούμενος της μόδας κι ο δημοσιογράφος που πουλιέται
Άνθος του ανθρώπου τέλειο θα εκτιμώνται τότε
Μπρος σε σένα, το ίδιο όπως και ο τελευταίος αγροίκος
Ανασκαλεύοντας ως τη ναυτία τη σκουριά του πόθου.


Την αναγνώριση του κόσμου δεν την γύρεψες ποτέ,
λιγότερο ακόμα όταν το τίμημά της ήταν ένα ψέμμα,
Σαν σκοτεινός παλιάτσος που προδίνει την ψυχή του
Σ' αντάλλαγμα μιας ολοκλήρωσης με την επίσημη ευλογία.


Για τούτο σε ζωή και θάνατο αργά θα πληρώνεις
Την ευκαιρία να' σαι πιστός στον εαυτό σου και σε λίγους,
Αν και οι άλλοι δεν γνωρίζουνε ποτέ πως η παρέκκλιση
Πάντα είναι δίκιο μεγαλύτερο μπρος στο κοπάδι.


Μα είναι φορές ακόμα που αμφιβάλλεις αν την αλήθεια της ψυχής
Δεν θα' πρεπε η ψυχή κρυφά να τη φυλάει,
Να την θεάται στη σιωπή, τρέφοντας έτσι τη ζωή
Με θησαυρό ανέγγιχτο που ο κόσμος δεν τον βεβηλώνει.

Πολύ τα χείλη σου μιλήσαν, κι η αλήθεια της πήγε του αέρα.
Συνέχισε μ' ήρεμο μέτωπο μες στους ανθρώπους,
Κι αν ακούς κάποιο σαρκασμό, άξαφνο σαν την πέτρα,
Μορφές πικρές του εγκώμιου εκεί ας βλέπει η περηφάνια σου.



Μετάφραση: Βασίλης Λαλιώτης.
Πλανόδιον, τχ. 22 (1995).