ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΜΕΛΑΧΡΙΝΟΣ
Από την ΠΡΟΦΑΣΗ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑΣ
[III]
Απόψε, που έρμη νιώθω την καρδιά,
στον κήπο μου έχω πάει να σε συντύχω.
Έχω αφανίσει τη ζωή, για νά 'ρθεις
σε μύρο ανθιών ή σε αρμονίας ήχο.
Των ταφλανιών τα φύλλα εμούσκεψε
μια μνημοσυνική ψιχάλα.
Σιμοτινό τα φέρνει αποχαιρέτισμα
ο σπαραγμός που εκρέμασεν η στάλα.
Γυρίζω εδώ που τόσο σε ονειρεύτηκα
να βρω κάτι δικό σου.
Σωριάζει θλίψη κάθε φούντωμα.
Ως ίσκιος στ' όνειρό μου απλώσου.
Τα μάτια σου απ' το όνειρο βαρίσκιωτα
μες στην ψυχή μου κλαίνε. Λυώνω.
Το δειλινό, φεύγοντας με ίσκιους μακροτάξιδους,
πίνει του ξενιτέματος τον πόνο.
Για να χινοπωριάσω τα δεντρά
σκορπίζω την ψυχή μου για όνειρά των,
τώρα, βαρύπνοη που επίκρανε η ενθύμηση,
σα φάντασμα παλαιών ηλιογερμάτων.
[VI]
Όλο και βρέχει απαρηγόρητα.
Της ώρας το φευγιό τι θλίψη πό ’χει!
Του χινοπώρου το φιλέρημο στοιχειό
σκορπά τη μοναξιά σε κάθε κόχη.
Γιόμισ' η αυλή μου απουσία και χορτάριασε.
Θλίβουνται τα νερά με άμοιρες μνήμες.
Στους δρόμους σέρνεται η παράμερη ζωή,
που αράχνιαζε σ' έρημες ρίμες.
Τραβιέμαι στα όνειρά μου τ' απαράμοιαστα.
Κι εφταδιπλώνω την ψυχή μου στα όνειρά της:
στην αγκαλιά της μοναξιάς μου γέρνοντας,
μεθώντας με ίσκιους μιας ζωής φευγάτης.
Την καλησπέρα μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαβάζοντας για φθινόπωρο, ψυχές κι αποχωρισμούς βρήκα να στείλω ένα ποίημα του Νερούδα, το οποίο μάλιστα (que coincidencia) έχει τον ίδιο αριθμό με το ήδη αναρτηθέν.Ιδού λοιπόν:
VI.
Te recuerdo como eras en el último otoño.
Eras de boina gris y el corazón en calma.
En tus ojos peleaban las llamas del crepúsculo.
Y las hojas caían en el agua de tu alma.
Apegada a mis brazos como una enredadera,
las hojas recogían tu voz lenta y en calma.
Hoguera de estupor en que mi sed ardía.
Dulce jacinto azul torcido sobre mi alma.
Siento viajar tus ojos y es distante el otoño :
boina gris, voz de pajaro y corazón de casa
hacia donde emigraban mis profundos anhelos
y caían mis besos alegres como brasas.
Cielo desde un navío. Campo desde los cerros.
Tu recuerdo es de luz, de humo, de estanque en calma !
Más allá de tus ojos ardían los crepúsculos.
Hojas secas de otoño giraban en tu alma.
(Pablo Neruda)
VI.
Σε θυμάμαι όπως ήσουν το τελευταίο φθινόπωρο.
Μπόινα γκρι και καρδιά γαλήνη.
Στα μάτια σου τρεμόπαιζαν οι φλόγες της αυγής
και τα φύλλα έπεφταν στης ψυχής σου την κλίνη.
Στην αγκάλη μου σφιχτά, ωσάν κισσός, δεμένη,
τα φύλλα να μαζεύουν τη φωνή σου αργά, γαλήνη.
Της ζάλης καμίνι, όπου η δίψα μου φλέγεται.
Γλυκέ υάκινθε, μπλε, γείρε στης ψυχής μου την κλίνη.
Νοιώθω, ταξιδεύουν τα μάτια σου και το φθινόπωρο αργεί:
μπόινα γκρι, φωνή πουλιού και καρδιά εστία,
προς τα ‘κει τραβά η πιο βαθιά μου νοσταλγία
και τα φιλιά μου χαρούμενα, ωσάν πυροστιές, πέφτουν.
Από βαπόρι ‘κινά ο ουρανός κι από υψώματα ο κάμπος.
Η ανάμνησή σου ανάμνηση φωτός, καπνού, λίμνης με γαλήνη.
Οι αυγές πέρ’ απ’ τα μάτια σου φλέγονται.
Φύλλα ξερά στροβιλίζονται στης ψυχής σου την κλίνη.
Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη
Τουλάχιστον τηρώ τις υποσχέσεις μου..Adios!
Ευχαριστώ πολύ, Έλενα. Ο Blolgarch έχει επίσης μεταφράσει το ποίημα αυτό, μαζί με τα υπόλοιπα της συλλογής "Veinte poemas de amor y una canción desesperada" - "Είκοσι ερωτικά ποιήματα και ένα τραγούδι χωρίς καμμιάν ελπίδα", εκδόσεις Τυπωθήτω, Αθήνα 2005. Υπάρχουν και άλλες μεταφράσεις της συλλογής, όπως αυτή του Βασίλη Λαλιώτη από τις Εκδόσεις Ιδεόγραμμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπόμενο είναι. Όποιο μεταφραστικό λιθαράκι -έως ογκόλιθο- κι αν σηκώσει κανείς, τον κύριο Blogarch βρίσκει από κάτω...Τα σέβη μου!
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Έλενα: Πενηντάρησε, βρε Έλενα, ο κ. Μπλογκάρχης...
ΑπάντησηΔιαγραφή