JAVIER SOLOGUREN
Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ
Αστέρια που δεν κατοικούνται, χώρος ψυχρός και από εμάς ανέγγιχτος,
πέτρες που δεν αναπνέω, λεωφόροι θολές, αδιαφανείς.
Στο κάρβουνο και στις άκαμπτες εφημερίδες, σαν τον καπνό είμαι
που ξεφεύγει απ’ το γουδί του νοικοκυριού το ήσυχο.
Η πόλη είναι ένα παγωμένο πλέγμα, μια σκέψη
αιχμηρή και επίμονη που χαράζει το πρωί με καθαρότητα.
Η πόλη είναι πια τρένο χαρούμενο, σφύριγμα χρυσό,
γρήγορη και ακατοίκητη φωτιά στων πεζοδρομίων το πέρασμα.
Πύλη που ανοίγει επάνω από το απροσδόκητο.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου