VICENTE ALEIXANDRE
ΕΝΟΤΗΤΑ ΜΕΣΑ ΤΗΣ
Κορμί ευτυχισμένο που κυλάει στα χέρια μου,
όψη αγαπημένη όπου συλλογιέμαι τον κόσμο, εκεί
όπου πουλιά πασίχαρα αντιγράφονται όπως φεύγουν
στα μέρη εκείνα να πάνε που τίποτα δεν λησμονιέται.
Η εξωτερική σου μορφή, διαμάντι ή ρουμπίνι σκληρό,
λάμψη κάποιου ήλιου που θαμπώνει στα χέρια μου,
κρατήρας που με τη μύχια με καλεί μουσική του, με αυτή
των δοντιών σου την ανεξείκαστη πρόσκληση.
Πεθαίνω γιατί εκσφενδονίζομαι, γιατί θέλω να πεθάνω,
γιατί θέλω να ζήσω μες στη φωτιά, γιατί αυτός ο απ’ έξω αέρας
δεν είναι ο δικός μου, αλλά μια καυτή ανάσα που,
σαν την πλησιάζω, μου καίει και μου κοκκινίζει εκ βαθέων τα χείλη.
Άσε, άσε με να δω, βαμμένος με του έρωτα χρώματα,
με πρόσωπο κοκκινισμένο για την πορφυρή ζωή σου,
άσε με να δω τη βαθιά κραυγή των σωθικών σου
όπου πεθαίνω κι απαρνιέμαι τη ζωή μου για πάντα.
Θέλω τον έρωτα ή τον θάνατο, να πεθάνω ακέραιος θέλω,
θέλω να είμαι εσύ, το αίμα σου, εκείνη η βρυχώμενη λάβα
που σκορπώντας παντού ωραία μέλη και άκρα
καταλαβαίνει της ζωής τα όμορφα όρια.
Τούτο το φιλί στα χείλη σου σαν βραδυκίνητο αγκάθι ίδιο,
σαν θάλασσα που πέταξε έχοντας γίνει καθρέφτης,
σάμπως κάποιας φτερούγας τη λάμψη,
είναι ωστόσο χέρια, της τραγανής σου κόμης ανασκόπηση,
του εκδικητικού φωτός κροτάλισμα,
φωτός ή σπαθιού θανατηφόρου πάνω απ’ τον λαιμό μου,
που αδυνατεί να καταστρέψει πάντως
του κόσμου αυτού την ενότητα.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου