ΚΙ ΑΝ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΕΙΜΑΙ ΤΟΥ ΒΥΘΟΥ

ΕΚΤΩΡ ΚΑΚΝΑΒΑΤΟΣ

ΚΙ ΑΝ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΕΙΜΑΙ ΤΟΥ ΒΥΘΟΥ

Έως πού λοιπόν;

έως μυελού οστέων και πηγήν αίματος

πού θα ψάχνεις να με βρεις

έως πού να σε βρω;

κι αν εγώ είμαι που ύφανα την έκταση

κι αν ακόμη το νόημα είμαι του βυθού

ο αυτάρκης πυρόλιθος του όνειρου

αν ακόμη η ραχοκοκαλιά μου αστράφτει

όλη πυρίτιο και χαλκό

όπως ποτάμι αυτόφωτο

που κατεβάζει σπόνδυλους δεινόσαυρων

οστά πελασγικά

χειρόγραφα χαλδαίων

κ’ ελλήνων αίματα διάπυρα

τί θ’ αποδειχτεί;

Σκέφτομαι τ’ αναρίθμητα μέλη μου 

απ’ τη μεγάλη σάρκα που πονά

που φωσφορίζει που ηχεί που δεν ηχεί

τα μέλη μου σε μεγάλη διασπορά

να φράζουνε τα διάκενα των άστρων

να επισκευάζουνε το πρόσωπό σου θεέ μου

ανάπηρο απ’ τη βαρύτητα

ύστερα το κατεδαφίζουνε και ανακαλούν

τον αριθμό –τον ετεροθαλή σου–

χώνονται ανάμεσα στον πυροβολισμό

και στο θυμό μας

στο αλτ και στο πυρ

σ’ εκείνο το άρρητο κενό

που ο χρόνος κάποτε χώρεσε όλος

δεμένος χεροπόδαρα ώσπου γεννήθηκε

(πότε έγινε τούτο το φριχτό)

κ’ έφριξε η γη έφριξε ο ιστός του σύμπαντος

μέχρι τη φλέβα του χαλικιού

και τ’ αποκαΐδια της νύχτας.

Από ην ποιητική συλλογή «Διασπορά».

Από το βιβλίο: Έκτωρ Κακναβάτος, «Ποιήματα 1943-1987», Εκδόσεις  Άγρα, Αθήνα, 2010, σελ. 53-54.