ALFONSO GATTO
ΤΙ
ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΘΥΜΑΜΑΙ
Εφόραγες
του κάμπου μυρωδιές, το φως
κάτω απ’ τ’ ασπρισμένο σπίτι που τό ’χανε δικό τους ήδη η νύχτα
κι ένα κάρο πάρα πολύ μακρινό. Το παμπάλαιο όνειρο
όπου εγώ είμαι ακόμα παιδί είναι η φωνή σου:
εξηγεί τη δροσιά στο κρεβάτι μου και τη θάλασσα
και, ανεβαίνοντας από τα νώτα ίσαμε το σαγόνι μου, με ζεσταίνει
σαν πολύ μεγάλη κουβέρτα φεγγαρίσια απλωμένη.
Κάτω απ’ τη βεράντα περνάγανε τα χρόνια,
από φωνή σε φωνή, μι’ άδολη και ανύποπτη βαρκούλα.
Τί ευτυχισμένα τα χρόνια που θυμάμαι!
κάτω απ’ τ’ ασπρισμένο σπίτι που τό ’χανε δικό τους ήδη η νύχτα
κι ένα κάρο πάρα πολύ μακρινό. Το παμπάλαιο όνειρο
όπου εγώ είμαι ακόμα παιδί είναι η φωνή σου:
εξηγεί τη δροσιά στο κρεβάτι μου και τη θάλασσα
και, ανεβαίνοντας από τα νώτα ίσαμε το σαγόνι μου, με ζεσταίνει
σαν πολύ μεγάλη κουβέρτα φεγγαρίσια απλωμένη.
Κάτω απ’ τη βεράντα περνάγανε τα χρόνια,
από φωνή σε φωνή, μι’ άδολη και ανύποπτη βαρκούλα.
Τί ευτυχισμένα τα χρόνια που θυμάμαι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου