ΑΠΟΛΥΤΗ ΣΙΩΠΗ ΤΡΙΓΥΡΩ

UMBERTO SABA


ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΘΑΛΑΣΣΙΑ

Γύρω στις έξι το απόγευμα, μια φωτεινή
γιορτινή μέρα. Πίσω απ’ το Φάρο, εκεί
που ακούγεται ευχάριστα ο ήχος μιας
σάλπιγγας, η φωνή κάποιου μικρού αγοριού
που παίζει ήρεμα γύρω στους σκελετούς
των παλιών καραβιών – καθισμένος κοντά
στην ανοικτή θάλασσα, μονάχος, άγγιξα αν δεν
σφάλλω το αποκορύφωμα του ανθρώπινου πόνου μου.
Μεσ’ στα χαλίκια που έπαιρνα για να
πετάξω στα κύματα (σημάδευα κάποια σανίδα),
βρήκα ένα πήλινο θραύσμα, ένα όμορφο καφέ
θραύσμα, χαρούμενη φόρμα χρήσιμη
κάποτε στην κουζίνα, με τα παράθυρά της
ανοικτά στον ήλιο και στο πράσινο του λόφου.
Ακόμη και σ’ αυτό ο άνθρωπος μέσα στην αγωνία του
μπορεί να μοιάσει.

Πέρασε μια βάρκα μ’ ένα κίτρινο πανί
που κίτρινη έβαφε από κάτω τη θάλασσα –
κι απόλυτη σιωπή τριγύρω. Επιθυμία
δεν αισθάνθηκα για το θάνατο, μα ντροπή
γιατί μοναδικό εκλεκτό δεν τον διάλεξα ακόμη,
αγαπώντας περισσότερο από κείνον
κάτι άλλο, που πάνω στη γη κινείται
και ξεγελά με το μειλίχιο πρόσωπο.




Μετάφραση: Σωτήρης Παστάκας.