ΜΙΑ ΒΡΑΔΥΑ ΟΛΟΓΑΛΑΝΗ, ΡΟΔΙΝΗ, ΜΥΣΤΙΚΗ

CHARLES BAUDELAIRE


Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΩΝ ΕΡΑΣΤΩΝ

Κρεβάτια θά ’χουμε άνθινα, γεμάτα αιθέρια μύρα·
ντιβάνια ολοβελούδινα σαν μνήματα βαθιά·
στις εταζέρες λούλουδα παράξενα τριγύρα,
που ανοίξαν μοναχά για μας σε μέρη μαγικά.

Και ποιά την άλλη να υπερβεί στην ύστατη φωτιά τους,
οι δυό καρδιές μας –σαν τρανές λαμπάδες δυό–μαζί
θα διπλοκαθρεφτίσουνε το διπλοφώτισμά τους
στα πνεύματά μας που ’ναι δυό καθρέπτες αδερφοί.

Και μιά βραδυά ολογάλανη, ρόδινη, μυστική,
θε ν’ ανταλλάξουμε άξαφνα την ίδια αναλαμπή,
σαν ένα μακροθρήνημα που φέρνει ο χωρισμός:

κι αργότερα ένας Άγγελος θα ρθεί το φώς να χύσει
–τις πόρτες μισανοίγοντας, πιστός και χαρωπός–
στους δυό καθρέφτες τους θαμπούς, στις φλόγες που ’χαν σβήσει.


Μετάφραση: Γιώργης Σημηριώτης
Από το βιβλίο: Μπωντλαίρ, «Τα άνθη του κακκού», μετάφραση Γ. Σημηριώτης, Εκδόσεις Μαρή, Αθήνα (χχ), σελ. 138.


******************************************


LA MORT DES AMANTS

Nous aurons des lits pleins d’odeurs légères,
des divans profonds comme des tombeaux,
et d’étranges fleurs sur des étagères,
ecloses pour nous sous des cieux plus beaux.

Usant à l’envi leurs chaleurs dernières,
nos deux coeurs seront deux vastes flambeaux,
qui réfléchiront leurs doubles lumières
dans nos deux esprits, ces miroirs jumeaux.

Un soir fait de rose et de bleu mystique,
nous échangerons un éclair unique,
comme un long sanglot, tout chargé d’adieux ;

Et plus tard un Ange, entr’ouvrant les portes,
viendra ranimer, fidèle et joyeux,
les miroirs ternis et les flammes mortes.