Ο ΣΚΟΛΥΜΠΡΟΣ ΤΗΣ ΑΜΜΟΥΔΙΑΣ

VICTOR HUGO


ΛΟΓΙΑ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟΥΔΙΑ

Τώρα που λιώνει μου ο καιρός ως λιώνει μια λαμπάδα,
Τώρα που τίποτ' άλλο πια δεν έχω εδώ να κάμω,
Τώρα που πάω κ' είμαι κοντά στο μνήμα, με τα πένθη
και με τα χρόνια,

Τώρα στον ουρανό που τ' όνειρο είταν της ορμής μου
που, βλέπω, ρουφημένες φεύγουν απ' τη νύχτα, σάμπως
από του περασμένου το δρολάπι, ωραίες πόσες
χτυπητές ώρες,

Λέω τώρα: «Σήμερα θρίαμβος, κι αύριο τα πάντα ψέμμα».
Με αδράχνει η λύπη και γυρνώ και περπατώ στην άκρη
Του γιαλού εκεί προς τα βαθιά τα κύματα, σκυμμένος
ονειροπλέχτης...

... Όλα μου τ' άδειασαν και ζωή κι έρωτα, χαρά, ελπίδα,
Προσμένω, αποζητώ, ικετεύω τα λαγήνια μου όλα
τα γέρνω αράδα για να ιδώ μέσα τους καμιά στάλα
κι αν απομένη.

Πώς γειτονεύει η θύμηση με το που τρώει σαράκι!
Στο θρήνο πως μας ξαναφέρνουν όλα, και είσαι πόσο,
Θάνατε, της ανθρώπινης της πόρτας μαύρε σύρτη,
κρύος που σ' αγγίζω!

Και σκέπτομαι, τον άνεμο που, ακούω, πικροβογγάει,
που ξεδιπλώνει το κύμα αμέτρητο. Γελάει
το καλοκαίρι, ο σκόλυμπρος της αμμουδιάς, γαλάζιο,
λουλούδι, ανθίζει.



Μετάφραση: Κωστής Παλαμάς.