Ω ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΑΙΘΕΡΙΩΝ

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ


ΟΙ ΛΕΥΚΕΣ

Στου δρόμου τ’ άσπρο μάκρος,
δεξά, ζερβά μας,
το χαιρετούνε οι λεύκες
το πέρασμά μας.

Χαιρέτισμα από ύψη
γαληνεμένα
στα λαχταρίσματα όλα,
σ’ εμέ, σ’ εσένα.

Μας άκουσαν, μας είδαν,
και μας γνωρίζουν
οι ολόρθες, τρανές λεύκες·
και ψιθυρίζουν.

Και ψιθυρίζουν· γέρνουν
για να μας πούνε
τα δεν εδόθη ως τώρα
να γρικηθούνε.

Για να μας πούνε, ώ γλώσσα
των αιθερίων!
το μυστικό το μέγα
των μακαρίων.

Μα πριν εκείνο λάμψει
εντός σου, εντός μου,
το δράχνει και το πνίγει
ο αχνός του κόσμου.